Raakvat-vrou vir Henk (Afrikaans Edition)

Die boek waarsku teen ons menslike invloed op die planeet en die vinnige klimaatsverandering wat dit aanhelp, asook teen massiewe oorbenutting en die uitputting van hulpbronne. Die boek gaan ook oor verantwoordelike beplanning en bestuur van ons omgewing en natuurlike hulpbronne om skade te herstel en volhoubaarheid te verseker.

Dit is die verhaal van lewe en die omgewing in Afrika. Bykomende belangstelling word geprikkel deur brokkies inligting wat in teksboksies en verlengde opskrifte vervat word. Plekke om te besoek word ook aanbeveel en pas by die betrokke tema wat op die dubbelbladsy-uitleg bespreek word. Die teks is opgedeel in afdelings soos lank, lank gelede; die mense; die kultuur; die gemeenskap; wetenskap en tegnologie; die ekonomie; die land; en die natuurlewe, wat elke aspek van Suid-Afrika dek.

Al die resepte maak gebruik van bestanddele wat reeds in jou koskas is of maklik by jou plaaslike supermark bekombaar is. Die resepte bestaan uit treffers soos: Die debuutroman deur Suid-Afrikaanse skrywer Neil Sonnekus is tot oorlopens toe vol geesdrif, energie en bravado. Hoewel dit mens soms laat skater van die lag is dit ook pynlik aangrypend en ontsettend roerend. Pa en seun kon nie meer verskillend — of eenders — wees nie. Hulle is altwee storievertellers, maar wanneer die verhaal wat Len uit sy pa uittrek stadig maar seker onthul word is dit alles behalwe snaaks.

Dit is beide selfveragtend en sensueel soos dit die donker kunste van seksuele verowering en begeerte deurkruis terwyl dit terselfdetyd wrede angste rondom misdaad, vervreemding en oudword opdiep. Hoewel die doodstraf destyds oor haar pa uitgespreek is, het hy op pad na sy teregstelling ontsnap en nou lyk dit of hy veel nader aan Renata woon en leef as wat sy gedink het. Eers wanneer hy agter tralies is, sal sy met haar lewe kan aangaan. Wel, in die sin dat sy dan sal kan bewys sy wil hom uit die samelewing verwyder.

Maar is die reeksmoordenaar inderdaad haar pa? Laat die potte sing! En vir die kersie op die koek behartig sy ook die nuusredaksie en kosstilering van Farmers Weekly. Haar aweregse sin vir humor en slag met kos word in Laat die Potte Sing gekombineer om nie net heerlike resepte te skep nie, maar ook die lewe te blaas in raakvat-stories en beskrywings.

Suurlemoen, asyn en koeksoda! Jy kan feitlik enigiets daarmee skoonmaak. Hierdie gestaltes is boodskappers, meen hy, en besluit om die blinklywe te volg, oor die wye Karoovlaktes, Kaap toe. Maar al reis hy hoe ver, die storms van sy verlede woed voort. Is die visse wat hom aandryf deel van groter magte wat sy lot bepaal, of skort daar iets met sy kop?

Die dorp brand, en in Sophia se klein dog veilige huisie droom sy van Pompeii en wegloop, weg van elke dag se sleur by BoekWeb en haar man se speurderwerk. Daars stories oor taximanne, kalfies, padpiepies, sagopoeding, en veral oor liefde en onverwagse medemenslikheid. Hy vertel sy idees rondom kos sonder om ooit egtheid te verloor. Hy deel ook die kos wat hy aan sy ma se tafel leer ken het, familiekos — en gee sy skeppende vernuwende weergawes. Met hierdie pragtige volkleur resepteboek kan jy elke dag van die week saam met Derrich en Adelie kook.

Lesers kan net die beste van hierdie resepteboek verwag wat deur die ICA Institute of Culinary Arts , onder leiding van Letitia Prinsloo hoof , Inemari Rabie dosent en stilis en die derdejaar sjefstudente saamgestel is. ICA is gelee in die asemrowende Banhoek wynland van Stellenbosch waar hul wereldklas opleiding en internasionaal geakkrediteerde kursusse aanbied. ICA het oor die afgelope 20 jaar 'n reputasie van die hoogste standaard gevestig en word gereken as die beste sjefskool in die land.

Retrievo - Die feministiese biografie toegespits op die Afrikaanse digter Ingrid Jonker (Afrikaans)

Oscar Pistorius se moordverhoor is die storie van die dekade. Wat het die ballistiek, die getuienis oor die gille en Oscar se twee verwere uiteindelik vir hom beteken?

• GOMES: THE BEGINING.
• ?
• .
• .

Gedurende hulle epiese tog het ongeveer blanke trekkers gesterf en ongeveer dieselfde getal na Transvaal teruggekeer. Hoewel ongeveer babas gedurende die trek gebore is, het slegs ongeveer persone hulle beloofde land uiteindelik bereik. Die versameling essays, geskryf deur groot geeste in die Suid-Afrikaanse mediawereld, gaan oor die boustene van die grootste mediamaatskappy op die kontinent.

Dit is 'n onderneming wat tendense vroeg identifiseer, dit aanpas vir die markte waarin hy bedrywig is en dit benut tot groot voordeel van die maatskappy, sy aandeelhouers en sy werknemers. Maar voeg ook daarby: James Small vat haar uit die Boland weg, maar sy loop erg deur onder sy vuiste. Van ontwerpersklere en die gejaag na sukses. Die enigste ding is ek is nie meer 24 jaar oud nie. Ek was getroud vir byna elf jaar. En hoekom is ons nie meer getroud nie? Checkout Your Cart Price.

Top Free Books

Status Available to order In stock On special 27 Clearance deals 2. Janse van Rensburg 6 John C. Die twyfelagtige reg van die biograaf om iemand se intiemste geheime uit te snuffel en aan die groot klok te hang, het dr. Arbuthnot al in die agtiende eeu laat opmerk dat die praktyk van die biografie 'n nuwe verskrikking tot die dood toegevoeg het.

James Joyce se term biografiend Holmes Die biograaf van Louis Couperus het naamlik in gerugte oor sy fokuspersoon se homoseksualiteit as kwaadwillige stories afgemaak ter wille van die samewerking van die weduwee Couperus wat een van sy hoofbronne was. The widow would say: Should we burn the letters? Hierdie soort inligting behoort vandag egter selde nog tot die intieme geheime van 'n fokuspersoon se lewe. Die Britse digter Ted Hughes het insgelyks 'n lang stryd met die biograwe van sy ontslape vrou, Sylvia Plath, gevoer om te keer dat besonderhede van haar laaste dae en selfmoord openbaar gemaak word.

As hy 'n pas ontslape, prominente politieke figuur was, mag die biograaf die werk uit politieke opportunisme onderneem omdat die fokuspersoon se kollig dan ook op hom sal val. Hoe lofwaardig lojaliteit ook al is, kan dit nie voorkeur bo lewensgetrouheid kry nie. Wanneer die biograaf oor 'n vriend of mentor skryf, gaan sy plig om die feite te onthul dalk swig voor sy lojaliteit en morele verpligting om sy fokuspersoon in die bes moontlike lig te stel.

In hierdie geval blyk dit dus ongewens te wees om die biografie van 'n vriend -in te skryf. Vir die beroemde biograaf, Samuel Johnson, was dit futiel om oor iemand te skryf as jy hom nie persoonlik geken het nie Ellis Hiervoor is die perspektief wat tydsverloop bring, nodig. By die feministiese biografie word hierdie aspek nie as 'n probleem beskou nie, aangesien die klem eerder val op die fokuspersoon se oorwinning oor struikelblokke en haar invloed op haar geslagsgenote as op die prestasies wat haar bo ander laat uittroon.

Opperman se argument dat biografiese besonderhede die leser bewus maak van elemente in die teks wat andersins die aandag mag ontglip. Kannemeyer glo waar gegewens in 'n teks na biografiese besonderhede heenlei, dit die interpretasie van die teks konkretiseer en sodoende die ondersoeker se belewing verruim, soms selfs 'n dimensie tot die kunswerk bydra Kannemeyer Kruisverwysings tussen biografie en kunswerk lewer dus nuttige en soms nodige insigte op.

Die teenoorgestelde is vir die biograaf geldig, naamlik dat insig oor die impak van persoonlike gebeure soos dit uiting vind in die werk van 'n kunstenaar noodsaaklik vir die uitbeelding van sy of haar lewe is. Die verantwoordelike biograaf sal in gedagte hou dat 'n gerekende skrywer of digter eers afstand van sy persoonlike ervarings sal kry voordat dit in sy werk uiting vind.

Eliot, Marthinus Nijhoff en Opperman was dit eens dat die intense emosionele belewenis eers verwerk moet word voordat dit tot boustof vir 'n kunswerk kan dien. Batchelor vertel van die insiggewende kykie wat Boswell op sy biografiese arbeid in 'n dagboek gee: Hoewel chronologie byna altyd as ordeningsmeganisme optree by die sortering van die massa gegewens waarmee 'n biograaf gewoonlik begin, is dit nie absoluut noodsaaklik nie. Die rangskikking en distillering van die materiaal bring mee dat die biograaf sekere terugkerende motiewe, patrone en uitgangspunte in die lewe van sy subjek sal soek.

In effect, however, by confining the feature to a single chapter and exhausting its possibilities within that chapter, Barnes frees his material from the grip of this particular convention. But it is broadly true that, whereas chronology functions in many lives as a semi-explicit, necessary and all-embracing principle, here it is super-explicit, isolated and made to seem arbitrary.

The juxtaposition of the first and second sequences — life as victory, life as defeat - implies that pattern is not a thing which is present in events and in the order of their happening, but the result of a choice on the part of the biographer to relate events in one way rather than another: Dates are attached to a series of pronouncements whereby Flaubert likens himself to this or that.

Barnes hef chronologie in sy biografie op, maar vind 'n ander strukturerende meganisme in die metafoor wat aansluit by Flaubert se kenmerkende neiging tot oormatige gebruik van metafore. Hy het byvoorbeeld by geleentheid verklaar: As feministiese biograaf is Wagner-Martin se siening van chronologie buigsaam: Dit is ondergeskik aan die doel van die biograaf, skryf sy in 'n persoonlike mededeling. Here, most remarkably, is the shadow or projection of a fictional form which in other hands would become Dr Jekyll and Mr.

Tensy hy daarop bedag is, kan die affiniteit wat 'n biograaf vir sy fokuspersoon het, tot ooridentifikasie lei wat hom te partydig of gedurigdeur op die verdediging kan maak wanneer persoonlikheidsgebreke of oordeelsfoute ter sprake kom. Hoewel feministiese biograwe glo dat 'n biografie selfs aan betekenis wen deur die outobiografiese aksente wat die biograaf onwillekeurig daaraan toevoeg, moet hierteen gewaak word. Een biograaf het vertel dat sy met haar fokuspersoon denkbeeldige redenasies gevoer het terwyl sy met strykwerk besig was.

Alle paradoxen zijn aanwezig; er is sprake van nabijheid en afstand, betovering en veiligheid, want de relatie wordt nooit beproefd. De macht is gelijk verdeeld: De hoofdpersoon zelf leeft niet meer, maar weet lekker wel hoe de vork in de steek zat — en zwijgt. Feministiese biograwe maak vrede met hierdie onwillekeurige identifikasie wat aan sielkundige oordrag grens.

Die belangrikste is nie of en in watter mate dit plaasvind nie, maar hoe 'n biograaf te werk gaan om ewewigtig te bly en hierdie identifikasie tot voordeel van haar werk aan te wend. Kathleen Barry, die biograaf van Susan Anthony, erken dat sy selfs haar fokuspersoon se gunstelingboeke gelees en haar toesprake weer gelewer het. Tog moet biograwe volgens haar eers hierdie stadium transendeer voordat hulle gereed is vir hul taak.

Maar ironies genoeg het Johnson ook vir sy Life of Richard Savage 'n minder bekende karakter gekies.

Die probleem bly dat hoewel die alledaagse sleur selfs in beroemdes se lewens sentraal is, dit swak gedokumenteer word omdat dit vervelige leesstof uitmaak in teenstelling met die mylpale wat die aandag trek. Hy noem Bruner se onderskeid tussen drie weergawes van 'n fokuspersoon se lewe: A life lived is what actually happens. A life experienced consists of images, feelings, sentiments, desires, thoughts, and meanings known to the person whose life it is.

A life as told, a life history, is a narrative, influenced by the cultural conventions of telling, by the audience, and by the social context Denzin As sosioloog glo Bruner dat dit tog moontlik is om 'n perfekte korrelasie tussen die werklikheid en die weergawe te kry, maar hy wys daarop dat onderskeid tussen realiteit, ervaring en uitdrukking nietemin gemaak moet word.

Die afgeleide betekenis is die insig, in retrospeksie, wat 'n karakter kry in die fundamentele koersveranderings wat hierdie oomblikke in sy lewe teweeggebring het. In them, personal character is manifested. They are often moments of crises. Some are ritualized, as in status-passages; others are even routinized, as when a man batters and beats his wife. Still others are totally emergent and unstructured, and the person enters them with few if any prior understandings of what is going to happen.

Die biograaf moet hom ook in die sosio-kulturele agtergrond van die fokuspersoon en in die tyd waarin laasgenoemde geleef het, verdiep en dus 'n geskiedskrywer wees. Van Amerongen gee toe dat kritiek op biograwe soms geregverdig is. Die biograaf se geneentheid of afkeer — of verkieslik 'n mengsel van albei — moet enersyds empatie met die fokuspersoon moontlik maak, maar andersyds moet die biograaf hom altyd weer kan los maak, agteruit tree en ewewigtig beoordeel.

Soos dit meestal met besetenes gesteld is, is daar volgens hom met 'n biograaf aan die werk geen huis te hou nie. Indien persoonlikheidsgebreke wel deurskemer, word dit in so 'n lig gestel dat dit eintlik as 'n positiewe eienskap na vore kom. As die leser hom op sy biograaf Van Het Reve moet verlaat, sal hy die indruk kry dat Lenin 'n alombeminde held was wat 'n uiters voorbeeldige lewe gelei het.

Volgens Bourdieu is 'n lewe byna altyd 'n oneweredige storie sonder inherente samehang. Dit word om verstaanbare redes nie ernstig opgeneem deur konvensionele biograwe nie wat meen die popularisering van historiese feite maak dit onprofessioneel. Kannemeyer stem hiermee saam, maar beklemtoon dat die biografie nie die vryhede en leesbevrediging van die roman kan bied nie. Dit illustreer weer eens die diversiteit wat hierdie tekssoort so fassinerend maak. Die antibiograaf skryf volgens 'n vaste voorneme om die misstappe en persoonlikheidsgebreke van sy fokuspersoon bekend te maak en hom in die slegs moontlike lig te stel.

Hy vra waar is die biografie wat bewys dat Beethoven nie kon komponeer nie of dat Karl Marx nie bestaan het nie. Die Freudiaanse invloed van die vroeg twintigste eeu op die beoefening van biografie het volgens Van Amerongen daartoe gelei dat min kunstenaars onder die aanslag van psigoanalitiese ontledings immuun gebly het teen die antibiografie. Aangesien die Feminisme naby aan die sosiologie staan, behoort die sosioloog Denzin They want to follow the life and not encounter repetition, unexplained actions, blatant moralizing, or unrestrained speculation.

Hy stem saam met Van Wyk Louw dat 'n biograaf nie eers homself sal kan verstaan nie, wat staan nog iemand anders, en dit binne die bestek van 'n paar honderd bladsye. Een van die doelwitte van hierdie studie is om nuwe maniere te beproef om hierdie herkenning te vergemaklik. Dit sal in hierdie studie gedoen word deur te fokus op, soos Denzin Imagining, inventing she weaves and unweaves…Why do I say Penelope is without a story. Because all women, having been restricted to only one plot, are without story.

In literature and out, through all recorded history, women have lived by a script they did not write - Heilbrun in Morris Inhoudsoorsig In hierdie hoofstuk word 'n oorsig oor die teoretiese aanloop tot die Feminisme en verskillende feministiese literatuurbenaderings gegee. Daar sal kortliks vanuit die raamwerke van die Marxisme en psigoanalise na die feministiese diskoers gekyk word. Die Postmodernisme het daarop gevolg en 'n einde aan die humanistiese siening van die mens as rasionele wese gemaak.

Daarom beskryf Kristeva Lourens Die vrou staan volgens haar op die kantlyn van die simboliese orde wat stewig in die hande van die patriargie bly. Franse feministiese literatuurwetenskaplikes stel hulle ten doel om die ongelykheid tussen die geslagte soos dit na vore kom in die kultureel-gekonstrueerde oorheersing van vroue deur mans op politieke, ekonomiese, sosiale en kulturele terreine reg te stel. Hulle beywer hulle eerder vir praktiese vroueregte en die uitbeelding van vroue se ervarings. Die diversiteit van die Feminisme in ag genome, kan daar volgens Lourens Volgens hierdie ideologie is die struktuur van die samelewing materialisties en word dit gekenmerk deur 'n klassestryd waarbinne die burgerstand bourgeoisie die werkerstand proletariaat uitbuit en tot gebruiksgoed degradeer Van der Merwe en Viljoen, Die bourgeoisie gebruik 'n sisteem van idees om die mag te behou.

Dit word gedoen deur voorstellings wat in die belang van die oorheersers is, as universele waarhede voor te hou. Vir Jameson Van der Merwe en Viljoen, Maghebbers skryf dan volgens hierdie ideologie voor wat skrywers mag skryf, wat lesers mag lees en watter outeurs se werk gepubliseer en bestudeer sal word.

ben 10 games

Dit is maklik om die aantreklikheid van Marxisme vir die feministe te sien as 'n mens vroue in die plek van die proletariaat sien, mans in die plek van die bourgeoisie en die patriargie in plaas van die kapitalisme stewig in beheer van die samelewing. Die Amerikaanse literatuurfeministe deel met die Marxisme die siening dat vroue 'n onderdrukte klas is wat polities en ekonomies uitgebuit word. Juliet Mitchell was die eerste invloedryke feminis wat in geredeneer het dat die psigoanalise nie 'n voorskrif vir 'n patriargale samelewing is nie, maar 'n beskrywing daarvan.

Volgens Freud is seksuele ontwikkeling nie 'n biologiese drang wat latent bly tot puberteit en dan normaal ontwikkel sodat teenoorgestelde geslagte mekaar aantrek met die oog op heteroseksuele voortplanting nie Morris, Die suigeling se eerste erotiese ervaring is narcisties en die moeder se liggaam word as 'n verlenging van die self ervaar. In die vroegste ontwikkelingstadium is 'n seun, volgens Freud, verlief op sy moeder en verlang hy na volkome eenwording met haar. Die vader word as 'n bedreiging en mededinger om die moeder se guns ervaar.

Uit vrees vir kastrasie identifiseer die seun met sy vader om sodoende sy begeerte na die moeder op 'n sosiaal aanvaarbare manier uit te leef in die soeke na sy eie vrou. Hy aanvaar die vaderlike gesag en sy superego of gewete verban die onaanvaarbare begeertes na die onderbewuste waar dit 'n potensieel destruktiewe krag bly terwyl sy sosiale geslagsidentiteit steeds onstabiel is. As die kind nie daarin slaag om die oorgang na identifikasie met die vader suksesvol uit te voer nie, bly hy vassteek in die Oedipuskompleks, genoem na die Griekse held, Oedipus, wat onwetend sy pa vermoor en met sy ma seksuele omgang gehad het.

UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE Vir dogtertjies is die pad na seksuele volwassenheid volgens Freud nog ingewikkelder. Sy identifiseer steeds met die moeder as mededinger vir die vader se liefde, maar dra vir die res van haar lewe die litteken van minderwaardigheid. Morris verwys na die studie van Mitchel, Psychoanalysis and Feminism, en wys daarop dat Freud 'n kykie in die psigiese meganisme van die patriargale struktuur gee en self erken dat terme soos passief en aktief wat onderskeidelik aan vroue en mans toegeskryf word, onskeibaar is van konvensionele aannames oor geslagsrolle.

Thus the account of the Oedipal struggle and its resolution can be read as description, not prescription, of the social and psychic process whereby the power relations of partriachal authority, symbolized in the father, reproduce themselves in each new generation as a subjective sense of self is constructed. Only by understanding this process, Mitchell argues, can we begin to find ways of confronting and subverting the mechanism of internalized oppression.

Nog 'n aspek van die Freudiaanse teorie wat vir skrywer en teks van belang is, is die voorstelling van die menslike psige as 'n ruimte wat in drie verskillende subsisteme verdeel is. Die id is die instinktiewe, onbewuste deel waarheen natuurlike drifte soos aggressie en ongetemde seksuele begeertes verban word.

Daarteenoor staan die superego, die behouer van die morele waardesisteem waarbinne die individu opgevoed word. Dit is die taak van die derde subsisteem, die ego of bewuste, om die teenstrydige begeertes van die id en superego met mekaar te probeer versoen. UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE Hoewel 'n goeie beginpunt vir 'n moue-oprolbenadering tot die miskenning van vroue, kan daar kritiek teen die basiese psigoanalise ingebring word op grond van die veralgemenings en ongenuanseerdheid.

Watter erge infantiele trauma sou hy in sy ontvanklike eerste ontwikkelingstadia opgedoen het om later te verklaar: Volgens Jung is die psige ook uit drie elemente opgebou: UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE Individuasie is volgens Jung die genesende versoening van die teenstrydige elemente in die psige. Sentraal onder die argetipes is die skadufiguur wat teenstrydig met die norme van die bewussyn is. Vir heelwording moet die skadufiguur na die lig gebring en met die res van die psige versoen word.

Sy haas haar om by te voeg dat hierdie soort resep nog 'n ontwykende faktor X kortkom om te slaag Alle kennisname vind deur middel van taal plaas. Die betekenis van woorde is nie universeel en noodwendig nie, maar gekoppel aan elke taal se eie sisteem.. Volgens die linguis Derrida beweeg ons egter van betekenaar tot betekenaar en kom nooit by 'n betekende uit nie. Hierna bly die mens sy hele lewe lank soek na 'n ideale self in die sosiale ideale wat die betekenissisteem aanbied. Die kind assosieer taal met verlies aangesien dit die paternalistiese wet verteenwoordig wat die skeiding met die moeder versterk.

Taal is 'n vloeibare linguistiese sisteem wat deur die paternalistiese of falliese outoriteit afgedwing word en die bloedskandelike begeerte na die moeder en al die verbode anargistiese begeertes van die pre-oedipale stadium verbied Morris Vroue kan nie met die patriargale outoriteit identifiseer nie en bly daarom altyd vervreem van die simboliese betekenisstelsel van die taal. In die woorde van Morris Both Freud and Lacan insist on gender as social construction, not as inborn destiny.

Lacan, even more than Freud, stresses the unstable and provisional nature of all subjective identity. However, his theories seem to UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE release women from biology only to lock them into another form of determinism. The process of constructing a social identity is the process whereby language positions us into our expected place within the Law of the Father. Terselfdertyd het kunstenaars die tradisionele vorms begin bevraagteken met vreemde en ontstellende werk. Die ikonoklastiese beweging wat persepsies in nuwe vorms van uitdrukking geklee het, word die Modernisme genoem.

Die onbewuste dwarsboom ook pogings om sosiale betekenis aan taal te heg. Onderdrukte emosies word gekondenseer en verplaas in taal, wat woorde dubbelsinnig en heterogeen maak Morris In Lacan en ander se uitbreiding op Freud is identiteit as meervoudig, onbepaalbaar en selfs as 'n illusie beskou Morris Modernistiese skrywers het, deur te fokus op taal as verskynsel, die leser bewustelik laat besin oor die verhouding tussen woord en ervaring.

Die skeppers van die Dekonstruksieteorie het hierop voortgebou.

• 4229 netherlands outline map noted netherlands outline map cut out stock images pictures alamy.
• !
• .
• !

Dit is in die belang van die maghebbers om die ideologiese persepsie van die werklikheid as enigste waarheid voor te hou. Die betekenis van die Dekonstruksie soos dit na vore kom in Derrida se werk, was die radikale hersiening van taal en identiteit Morris Derrida toon aan hoe Westerse denke nog altyd op die teenoorgesteldes van betekenisse berus het.

Derrida calls this belief in intentional unitary meaning, which underlies Western conceptual thought, logosentrism. His strategy of deconstruction aims to undo the hierarchies of binary opposition by revealing how the privileged term actually depends on its subordinated opposite term We could argue that it is the act of evil which makes possible the concept of goodness, just as it takes a caged bird to sing of freedom. Hy doen dit deur 'n nuwe term te skep: His aim is to foreground his notion of differance a word he coins to produce a fusion of differer — deferral or delay — with the idea of difference to suggest the unfixed, unstable nature of meaning — its lack of any unitary defining fixity Morris Binne die poststrukturalistiese raamwerk word die konvensionele idee van die skrywer ook gedekonstrueer.

In plaas van outeur, word die term skrywende subjek verkies om aan te toon dat die skrywer se rasionele voorneme verdring word deur meervoudige kulturele implikasies soos onbewuste begeertes. Die term intertekstualiteit, wat later weer in die verhandeling ter sprake kom, dui hierdie vele onbewuste stemme aan wat soos tekste met die skrywer se bewustelik bedoelde betekenis meeding. Binne die poststrukturalistiese kritiek is letterkundige tekste 'n magdom terreine van betekenisse en voornemens.

Die bewustelik bedoelde betekenis van die skrywer bepaal net 'n klein deel van hierdie komplekse intertekstualiteit Morris Kristeva stel dit soos volg: Any simple identification of author and meaning seems to ignore the pluralized identity of the writing subject and the intertextuality of texts. Dit het 'n dubbele effek: Foucault glo dat die klemverskuiwing in fiksie gedurende die 19de eeu vanaf eksterne avonture na die verkenning van die innerlike van karakters tekenend is van die Westerse drang na UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE bieg.

Alleen daardeur kan die sosiale orde gehandhaaf word. Volgens Foucault is die huidige openheid oor seks nie die teken van bevryding is waarna dit, oppervlakkig geoordeel, lyk nie. Could this perhaps have produced in women a particularly intense compulsion towards confession? This might make us pause before we celebrate all such writing as a liberating form of self-expression. Feministe verskil van mekaar omdat daar selfs binne eie geledere soveel definisies is van wat vrou is.

Hoewel dit soms lyk of die twee strominge mekaar opponeer, is kultuurverskille te verwagte en was daar volgens Morris nog altyd kruisbestuiwing van idees. Binne Amerika en Frankryk was daar nog altyd debatte tussen voorstanders van verskillende benaderings eerder as een nasionale weergawe in elke land. Literatuur, skryf Cixous, is onder beheer van die filosofiese en die fallosentriese.

Die proses van sosiale identiteitsvorming soos deur Freud en Lacan beskryf, het om verstaanbare redes heftige kritiek by die Franse Feministe uitgelok. Irigaray se bemoeienis met die psigoanaliste is tweeledig: Sy beskou die manlike geslagsorgaan in die eerste plek nie as 'n liggaamsdeel nie, maar as die simbool van manlikheid. Die fallus staan vir teenwoordigheid, gesentraliseerdheid, een-en-dieselfde-wees. Sy kritiseer die Freudiaanse beskouing dat die fallus die sentrum van menslike ontwikkeling is en dat meisies se ontwikkeling ook in terme daarvan gesien word.

Seksualiteit is dus per definisie manlik. Die vrou se bewuswording van haarself, daarenteen, sentreer nie om 'n enkele orgaan nie, maar haar hele liggaam verteenwoordig haarself. Daarom is die vroulike subjek veelvoudig, veelkleurig, veelvormig Dullaart Sy stel dit voor met 'n vergelyking waarvolgens die fallus 'n reguit lyn is, soos 'n een: Die manlike subjek is dus gesentreer rondom homself en sy eenheid.

Hy vorm 'n afgeslote eenheid, en is teenwoordig as homself, hy is een-en-dieselfde. Alles wat anders is as hy, wat nie teenwoordig is as 'n gesentraliseerde eenheid nie, is die Ander. Dit beperk die Ander om net 'n objek te bly wat die manlike selfteenwoordigheid begrond. Die vrou word daarom gedefinieer as alles wat nie man is nie. Die vrou se identiteit is dus beperk tot die afwyking van die norm.

Irigaray gebruik die vroulike liggaam as metafoor om vir die vrou 'n eie subjektiwiteit te formuleer. Hierin stem die Franse en Amerikaanse feminisme ooreen — albei streef na die ontwikkeling van 'n identiteit vir vroue deur vroue. Om self te besluit wie die vrou is — anders, maar gelyk aan die man. Dit raak aan sigself, dus het dit nie 'n objek nodig nie en kan ander ook binne die self akkommodeer. Omdat vroue dit volgens Cixous soveel makliker vind om ander deur haar te laat praat, is skryf 'n natuurlike aktiwiteit vir die vrou.

In vroulike tydsbelewing is daar nie reguit lyne van verlede af in die toekoms in nie, maar sikliese belewing van tyd. Vroue van verskillende generasies in een familie is met bande van bloed aan mekaar verbind, ook maandelikse, sikliese bloed Dullaart Sy grond haar teorie hoofsaaklik op die werk van Lacan en konsentreer op die pre-Oedipale verhouding tussen moeder en kind met die klem weg van die vader. Sy huldig 'n alternatiewe siening van taal wat as agtergrond vir die vergelyking van Die Rooi Skoene volledig in Hoofstuk Vyf bespreek met die Ingrid Jonkerverhaal dien.

Sy sien taal as 'n dinamiese proses wat uit orde sowel as die omverwerping daarvan bestaan In die preverbale of UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE semiotiese fase is die kind nie van 'n aparte identiteit los van die moeder bewus nie. Hierin postuleer sy drie posisies wat 'n meisie in die Oedipale stadium kan inneem wanneer sy die sosiale orde betree, naamlik die simboliese, semiotiese en dialogiese fases.

Die drie posisies vergelyk sy met die ontwikkelingstadia van die vrouebeweging in die twintigste eeu. Volgens Kristeva toon die eerste of simboliese fase van die vrouebeweging tot tekens van hierdie fase toe vroue eise vir gelyke salarisse en sosiale en politieke regte gestel het. Sukses op hierdie gebied het geen wesenlike veranderings aan die magstruktuur meegebring nie.

Kristeva argues that the very difficulty that girls, as opposed to boys, have in detaching themselves from the pre-oedipal mother can intensify their subsequent identification with patriarchal values as a kind of safeguard against the maternal. Either of these moves aligns her with the paternal or symbolic modality.

In their struggle to reject an apparently all-powerful pre-Oedipal mother, women may over-invest emotionally in the paternal position. Die semiotiese fase Die begeerte om by die moeder te bly of na haar terug te keer, sal altyd vir vroue meer aantrekkingskrag as vir mans inhou, aangesien die sosiale orde vir vroue altyd meer inhiberend en frustrerend is as vir mans.

Die tweede fase van die vrouebeweging sedert is kenmerkend van hierdie fase wat volgens Kristeva 'n reaksie was op die UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE politieke doelwitte van geslagsgelykheid wat die eerste beweging nagestreef het. Nou word aangedring op 'n teenoorgestelde gemeenskap as die patriargale wat harmonieus, vry van beperkings en vervullend is, alles wat vroue in die heersende sosiale orde gemis het.

Deur hierdie mitiese ideaal van seperatisme na te streef, het baie Amerikaanse en Franse feministe sedert die risiko geloop om uit die historiese stryd te tree. Die diskoers van hierdie fase sluit aan by marginale, mistiese en spirituele groepe en kan godsdienstige geloof vervang. Volgens Kristeva kan vroue as individue of as lede van die feministiese beweging wegskram van die inhiberende en frustrerende sosiale orde en hulle verbintenis met die semiotiese, maternalistiese orde behou, maar hierin sien sy die gevaar van 'n soort utopiese hoop Morris In plaas van om hulle verder te beywer vir gelykheid met mans, het die tweede generasie van die s aangedring op vroue se andersheid en die moederorde as die grondslag van 'n harmonieuse gemeenskap sonder mans en die ongelykhede van die sosiale orde.

By rejecting the symbolic order which sustains social identity a woman leaves herself unprotected and open to the full force of unconscious desire, of which the most powerful is always the death drive. Since poetic language is the discourse most open to the semiotic drive, constructing itself on the threshold of the unconscious with the social, creative aesthetic activity is seen by Kristeva as more risky for women writers than for male writers.

There is always a greater chance that they will be UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE overwhelmed by the repressed unconscious forces they release: Haunted by voices, waves, lights, in love with colours — blue green Or I think of the dark corner of the deserted farmhouse in the Russian countryside where, a few months later in that same year of , Maria Tsvetaeva, fleeing the war, hanged herself, the most rhythmic of Russian poets.

Jonker en kunstenaars soos Plath en Sexton pas binne die raamwerk van Kristeva se idees as hulle selfmoord gesien word in die lig van die onbewuste kragte wat hulle ontketen met die verwerping van hulle sosiale identiteit binne die patriargie. Dan raak hulle meegevoer deur wat Morris Sy bespreek Kate Chopin se verhaal The Awakening waarin die heldin, Edna, haar konvensionele, gerieflike geslagsrol as eggenote en moeder as vervreemdend en gedwonge ervaar. Sy gee gehoor aan die sterk semiotiese impuls na die voorgeboortelike geborgenheid van die moederlike vrugwater wanneer sy, soos Jonker, die see instap en haar oorgee aan 'n hipnotiese, tydlose droomtoestand.

Dialogiese fase Beide bogenoemde modaliteite of stadia is tekensisteme wat betekenis gee deur die onbewuste verdedigingsmeganismes van verplasing en kondensasie waardeur libidinale energie by die sensorskap van die Superego verbykom Morris Derhalwe kan alle uitinge gesien word as die ontmoeting tussen minstens twee tekste — die sosiale betekenis en die onbewuste begeertes en daarom noem Kristeva die dialektiese interaksie tussen die twee ordes intertekstualiteit. Dit is ook 'n bruikbare manier om vroue se verwantskap met gekanoniseerde tekste uit te beeld.

Die derde en ideale posisie wat vroue en die Feminisme van die derde generasie volgens Kristeva kan inneem, is 'n permanente fluktuasie tussen die voorafgaande twee: The View from the Threshold Dit het ook 'n konflik tussen kritiese standaarde en politieke betrokkenheid beteken. Aanvanklik fokus feministiese kritiek op manlike outeurs se werk, maar sedert byna uitsluitlik op vrouetekste Lourens Vroulike fase — Showalter se indeling begin by wat sy die vroulike feminine fase noem.

Moi verduidelik dat feminine teenoor female staan soos nurture teenoor nature. Eersgenoemde dui op 'n kulturele konstruk van die patriargale samelewing en laasgenoemde op 'n biologiese term. Hierdie eerste fase word gekenmerk deur navolging en nabootsing internalisering van die patriargale tradisie. Die heldin van die verhaal het meestal steeds aan die patriargale voorskrifte vir vroue voldoen. Furthermore, when women writers looked to the most revered literary texts they could find only images of female monsters and whores or, alternatively, idealized figures of angelic submission.

Feministiese fase In die feministiese feminist fase probeer vroue dieselfde voorregte as mans bekom en protesteer hulle teen die ongelyke magstruktuur. Die stryd word aangeknoop teen dubbele standaarde en die selfopoffering waarmee vroue hulleself troos, word bevraagteken.

Die verdediging van mindersheidsregte sluit 'n eis om outonomie in. Verhoudings tussen vroue en sogenaamde vroulike waardes soos kuisheid en moederliefde en opoffering word steeds hoog geag en in die uiterste vorm word 'n soort universele susterskap bepleit Lourens Vrouefase -- Die derde fase is die vrouefase female wat in die teken van selfontdekking staan.

Nabootsing en protes as vorme van afhanklikheid word afgewys. Wat nou plaasvind, is die ontdekking van die self deur die vrou wat bevry is van die noodsaak van nabootsing eerste fase sowel as teenkanting tweede fase. Hierdie reaksies word as UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE verdraaide vorme van afhanklikheid van die patriargale sisteem afgewys.

Sedert tree 'n vernuwing in vroueskryfwerk na vore. Daar is nog steeds 'n konflik tussen kuns en liefde, selfvervulling en plig, maar woede en seksualiteit kom vir die eerste keer na vore as eienskappe van realistiese vrouekarakters. Dit is ook bronne van vroulike kreatiwiteit. Vroueskrywers eis die reg om aspekte van die vroulike ervaring wat voorheen taboe was, weer te gee en om 'n voorheen sogenaamde manlike woordeskat te gebruik Lourens Tekste is dus 'n soort sosiologiese dokument wat gelees moet word met 'n oop gemoed vir die vrou se storie Dullaart Gynocritics begin at the point when we Dit verklaar waarom die feministiese UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE biografie deur feministiese skrywers as verbloemde outobiografie beskou word.

Die Franse verwerp die idee van 'n kanon, maar kritiseer die Amerikaners se verwerping van 'n literatuurteorie. Die Anglo- Amerikaanse feministe soek meer konstruktiewe handeling by hul Franse susters en minder intellektuele teoretisering. Laasgenoemde stel nie vinnige resultate voorop nie, maar 'n ingrypender verandering wat die boustene van die hele patriargale struktuur moet laat verbrokkel. Sy haal uit Tom Driver se boek Liberating Rites aan wat liminalilty verder omskryf as: Die werk kom egter nooit klaar nie, want elke nag trek sy die stuk los wat sy in die dag geweef het Morris Soos die aanhef tot hierdie hoofstuk lui, sien Heilbrun hierdie verhaal as tekenend van die vrou wat nie genoeg selfstandige rolmodelle in die geskiedenis vind om haar te help om haar eie lotsbestemming te bestuur nie.

The new memoirists of the s leave home … and step into a state of liminality in regard both to their homes and to their mothers. It is the stasis, the failure of the mother to move out in any self-generated direction that the daughter, whatever sympathy she may or may not feel for her mother, cannot forgive. They move in a space that has not yet been made stable or identified beyond its condition of liminality.

Die pa was die een wat die kinders se ambisie wakker gemaak en daarom hul harte gewen het. Meer opsies en die gepaardgaande innerlike konflikte plaas vroue vandag volgens Heilbrun opnuut in 'n staat van liminality Wat die huwelik betref, is die tekortkominge daarvan nie meer in geheimsinnigheid gehul nie en dis nie meer die enigste aanvaarbare pad vir 'n vrou om te volg nie. Maar veranderings vra ook prysgawe en is daarom nooit enkelvoudig en sonder gemengde gevoelens nie, al is dit ten goede.

Die verandering van ou mites en die vorming van nuwes gaan met pyn en skeidingsangs gepaard, want dit laat moeder en dogter aan weerskante van 'n afgrond. Die moeder hou die sleutel tot haar dogter se vryheid, maar dit gaan gepaard met die negering van die moeder se eie lewe, omdat sy alles beliggaam waaruit haar dogter wil ontsnap. Nie almal sien die moeder-dogterverhouding so gelaai met skuld en ambivalensie nie. Cixous vier die liefdevolle identiteit van die moeder-dogterband Morris In the last decades, writing women have almost entirely determined either to re-examine old habits and loyalties, or to move into a different world, into an as yet unscripted life.

But we still have the old forms of family, marriage, parenting, children, solitude, ageing, as well as the old forms of our professions, to cope with. Into these forms we have tried to fit new ideas, and literature is the evidence of that tenous liminality — that condition where we are always on the threshold, always in between, never accepting the old or quite succeeding in establishing the new.

In die biografie oor Ingrid Jonker wat in Hoofstuk Ses volg, word bestaande kennis van die fokuspersoon in 'n nuwe vorm gegiet, maar dit gaan ook oor die toepassing van oerpatrone op nuwe fokuspersone. Cixous redeneer dat hoewel daar 'n vroulike manier van taalgebruik is, dit nie vasgevat kan word nie. Hulle glo dat sosialisering en nie biologiese geslag nie, die diskoers bepaal wat 'n skrywer gebruik. Daarom gebruik nie alle mans die fallologosentriese taal nie en sommige vroue wel.

Die verruiming van die diskoers is nie net vir die beswil van vroue nie, maar vir almal buite die norm van blanke manlikheid. Sowel Cixous as Iragaray postuleer 'n eiesoortige vroulike aard waaruit hulle filosofie, psigoanalise, die gewoontes van die samelewing, die simboliese orde en patriargale gesag en ook taal dekonstrueer.

Die doel van skryf is vir hulle nie om te beheer, te verstaan of te versamel nie, maar om te geniet, om lewe te gee en te ervaar Dullaart Soms is daar mimiek, nabootsing en parodie van die heersende diskoers Dullaart Die grootste kritiek teen bogenoemde skryfwyse is dat dit die stereotipes wat die patriargale diskoers oor vroue huldig, in stand hou. Om teorie of wetenskap op hierdie manier te beskryf, lok die kritiek uit dat dit vaag en onduidelik is en derhalwe neem akademici dit nie ernstig op nie.

Die Anglo-Amerikaanse feministe se bydrae tot die studie van 'n eiesoortige vroulike taalgebruik ressorteer onder Showalter se term gynocritics. Volgens Sherry is tog gevind dat daar verskille tussen die gesproke taalgebruik van mans en vroue bestaan, onder meer wat betref woordeskat, intonasie, gespreksonderwerpe, styl en gesprekskonvensies Lourens Lakoff in Lourens By ons Westerlinge word die daad, die daadmens, die held, die leier [ Hierteenoor het ons by die Oosterling veral die droom, die stemming, passiwiteit; die lydelike verset van 'n Gandhi.

Die liries-geneigde Oosterse geskrifte, vol interpolasies en die grillig-fantastiese, hou min rekening met die werklikheid, sien die aarde as 'n klein vlakkie in 'n geestesheelal van verskillende sielstate. Die stereotipes oor vroueskryfwerk wat volgens Ellman in Lourens Sy bespreek dan die volgende vrae: In die woorde van Gilbert en Gubar: Lourens wys soos Ellman op stereotipes wat die patriargie in stand hou, soos die swyende maagd, die praatsieke vrou of die skellende viswyf.

Hierdie magiese woordeskat is vroue se enigste verweer teen hul gebrekkige klassieke opvoeding terwyl die skoling in Grieks en Latyn 'n soort puberteitsrite vir mans is. Gilbert en Gubar Lourens Since his is the chief voice she hears, does the Queen try to sound like the King, imitating his tone, his inflections, his phrasing, his point of view?

Volgens Brown Lourens Brown neem Shakespeare se karakter Cordelia as voorbeeld: Cordelia betaal duur vir haar verset. Indien 'n vroulike taal dan bestaan, vra Lourens, hoe word dit gegenereer en wat is die kenmerke daarvan? Hoewel die opheffing van seksuele identiteit die ondermyning van die samelewing se stereotipes en 'n kreatiewe versmelting van pole ten doel het, vrees Monteith dat dit 'n konsentrasie op manlikheid sal meebring in die resepsie van vrouetekste en in die kanon waarin vroue reeds nie maklik inpas nie.

Showalter beskou Virginia Woolf se ideaal van androgeniteit as 'n vermyding van die konfrontasie tussen die geslagte en daarom 'n regressie. Want, wanneer geslagsverskille nie meer bestaan nie, verval die imperatief vir die vrou om haarself as vrou te definieer, om teen die patriargale orde in te gaan en haar vervreemde regte terug te eis. Sy sien 'n soort kreatiewe spanning tussen die Dionissiese vrou en die Apolliniese man waar eersgenoemde staan vir die vloeibare ingewande van die aarde of natuur en laasgenoemde vir die struktuur en stilstand van die kuns of kultuur.

Daarvolgens is die kreatiewe daad wesenlik vormgewing aan die chaotiese, priomordiale kragte in die natuur en die menslike psige. Die natuur verkeer in 'n toestand van voortdurende metamorfose; dis stroming, vloed, vloeistof. Die kunstenaar worstel met die natuur en as die kunstenaar 'n vrou is, word hierdie worsteling nog intenser ervaar. Die rede waarom sy soveel nader aan die natuur staan, is dat die vrou se lewensiklusse aan die aarde verbonde is.

Daarom word UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE die wegbreek uit die natuur deur sommige as 'n manlike daad van struktuurgewing beskou. Spies haal Margaret Homans aan wat beweer dat die natuur geen bewussyn of middelpunt het nie. Die volkome identifikasie van die vrou met die natuur beteken volgens Spies Die see en aarde blyk ook in die Oosterse letterkunde 'n soort Jungiaanse moederargetipe te wees.

In The Prophet van Kahlil Gibran Die onderskeid vind selfs in die vormlike aspekte van 'n gedig neerslag. Tradisioneel was mans die outeurs van lang, intellektuele en vroue die van kort emosionele of belydenisverse. Dismissing then, those pretty feminine phrases, which the men condescendingly use to soften our slavish dependence, and despising that weak elegancy of mind, exquisite sensibility, and sweet docility of manners, supposed to be the sexual characteristics of the weaker vessel, I wish to show that elegance is inferior to virtue, that the first object of laudable ambition is to obtain a character as a human being, regardless of the distinction of sex, and that secondary view should be brought to this simple touchstone.

Moore gee toe dat Wollstonecraft se oproep aan vroue om wat sy as kunsmatige genderverskille beskou het, te negeer en die pragmatiese, rasionele skryfstyl kenmerkend van die manlike geslag na te boots, vir hedendaagse vroue anti- feministies mag klink. Tog was dit progressief in die lig van die denke van die tyd.

Sy bereik dus die teenoorgestelde van wat sy beoog en bevestig die heersende idees oor vroue se skryfwyse. Twee eeue later gebruik die Afrikaanse digter Antjie Krog Tekste met 'n feministiese aanskyn moet derhalwe steeds krities ondersoek word om te bepaal of die teks wel seksisme ontmasker en UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE vroue se posisie in die samelewing verbeter. Dit lyk asof dit die skrywer van 'n feministiese biografie uit hoofde van die verskeidenheid wat binne die tekssoort geduld word, vry staan om enige benadering te gebruik.

Behalwe om in die eerste plek 'n bevredigende leeservaring te bied, moet eietydse vrouetekste egter die onderdrukking van vroue op 'n inspirerende manier aan die kaak stel. Dit moet lesers vir 'n nuwe status quo ontvanklik maak; nie deur simplistiese oplossings aan die hand te doen nie, maar eerder deur nuwe mitologiese heldinne voor te stel. Eliot, daarin dat dit nie nostalgies is oor die verlede as die bakermat van alle waarheid nie. Die biografiese greep wat volg staan in die teken van hierdie eksperimentering.

Daaruit volg dat tekste waarin mans domineer, gunstiger beoordeel is. Meer as die helfte van die bevolking vroue se ervarings is dus as van beperkte waarde beskou terwyl die ander deel mans se ervaring tot norm verhef is. Die Amerikaanse digter-feminis Adrienne Rich in Lourens In the late fifties I was able to write, for the first time, directly about experiencing myself as a woman I began to feel that my fragments and scraps had a common consciousness and a common theme, one which I would have been very unwilling to put on paper at an earlier time because I had been taught that poetry should be universal, which meant of course, non female.

Until then I had tried very much not to identify myself as a female poet. Kwessies wat vroue direk raak, byvoorbeeld die huishouding, moederskap, die huwelik en verhoudings tussen vroue word dus nie as van beperkte waarde beskou nie. Hiervolgens hoef die milieu wat as simbool van die lewe in die literatuur dien, nie meer 'n tipies manlike een te wees nie.

Sommige feministiese kritici eis dat vrouedigkuns die stempel van die vroulike ervaring moet dra om eg te wees, maar so 'n eis kom nie eens ter sprake waar dit oor manlike digters gaan nie, omdat hulle ervaring aanspraak maak op algemeen menslike geldigheid. Van Wyk Louw as voorstander van die stipleesmetode wat geen buitetekstuele gegewens in ag neem by die beoordeling van 'n gedig nie, het 'n groot invloed gehad op die manier waarop die Afrikaanse letterkunde gewaardeer is. Die woordkunstenaar se werk kan nie net selfrefleksie wees nie.

Spies noem die voorbeelde van Sylvia Plath en Ingrid Jonker se doodsvooruitskouings wat dan in hierdie geval nie deur die ek-spreker op die self gerig word nie, maar deur die mense Plath en Jonker. Dit kom dan tot uitvoering in hul selfmoord. Die nabootsende funksie van die kuns bring mee dat die digter maskers dra: By hierdie aandrang op selfekspressie word die inherente fiktiwiteit van taal ook nie in ag geneem nie.

Social theories of gender in terms of social training and role models cannot account for the universality of patriarchal configurations, despite the diversity of their forms within otherwise different cultures, or for their capacity to adapt and survive other radical social transformations. Feudalism may have given way to capitalism, but patriarchal power reinhabits the new structures and institutions. In praktiese terme is die mite dus 'n kragtige wapen in die hande van die patriargie om die magsewewig tussen die geslagte as natuurlik voor te stel en vroue so onderhorig te hou Uit 'n feministiese oogpunt is UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE mites belangrik omdat feministe glo vroue moet 'n nuwe kulturele mitologie vir hulself skep as mense aan die stuur van hulle eie lewens.

Die Jungiaanse opvatting van mites sluit by bogenoemde aan in die sin dat argetipes as personifikasies of draers van mites gesien word wat vormgewend vanuit die kollektiewe onbewuste op die bewuste inwerk. Behalwe kollektiewe mites wat universeel is, is daar dus ook mites eie aan 'n besondere gemeenskap wat oor 'n lang UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE tydperk ontwikkel.

Dit moet egter deur die aanvaar word voordat dit as sulks gereken kan word. Daar is veral meningsverskil oor hoe universeel en standhoudend mites is. Dennis de Rougemont Steenberg, A myth expresses the rules of conduct of a given social or religious group. It issues accordingly from whatever sacred principle has presided over the formation of this group. The most profound characteristic of a myth is the power it wins over us, usually without our knowing. As mites gestalte gee aan die standhoudende aard van die werklikheid, is die immer herhalende patroon van die seisoene met die gepaardgaande sterwe en hergeboorte, van lewe wat uit die dood verrys, seker die mees sentrale mite Van der Merwe en Viljoen Die Franse kritikus Charles Mauron hou hom besig met psigoanalitiese ondersoeke waarin hy tekste van dieselfde skrywer vergelyk om onbewuste verbande of motiewe in telkens terugkerende woorde te soek.

Mauron stel belang in die persoonlike mite van die skrywer, wat hy glo gevorm word weens 'n konflik in die onderbewuste. Hierdie tipe psigokritiek het nie net met die teks te doen nie, maar ook met die wese van die skrywer, wat toon dat die grense tussen hulle vervaag. Hierdie siening word ook gehuldig deur baie feministe. Omdat die literatuur meer deurspek van hierdie argetipes is as wat op bewustelike vlak besef word, is vroue die reg ontneem om hul eie simbole van vroulikheid te skep. Hoewel die feministiese kritiek hierdie stereotipes identifiseer, is die volgehoue manifestasie UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE daarvan selfs in vroueskryfwerk aanwesig.

Dit kan miskien toegeskryf word aan negatiewe gevoelens van dogters teenoor moeders in die rol van sosialiseerders en instandhouers van die patriargale status quo. Dit mag egter vandag in progressiewe Westerse samelewings aan die verander wees en kan met vrug ondersoek word. Die stereotipe dat ou vrouens moeiliker is as ou mans is 'n persepsie wat nie deur die werklikheid bevestig word nie.

Voorbeelde van vroue wat die uiterste boosheid beliggaam, is Pandora met haar kis vol booshede wat ooreenstem met die sewende gesig van die profeet Sagaria Sagaria UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE 5: Variante van die verlosservroumite wat die volk van onderdrukkers bevry, is Jael Rigters 4: Hierdie neiging kom na vore in die liedjie She van die Franse sanger Charles Aznavour wat lui: Vir watter hemelse plesier of skandalige oortreding hy moet betaal, is onduidelik.

In die Freudiaanse betekenis van drome kry die skaduwees hier die betekenis van die ongeoorloofde drange in die ongetemde onbewuste wat op die vrou as geliefde geprojekteer word. Moi in Lourens Rigiede geslagsrolverwagtings waaraan vrouekunstenaars dikwels onderwerp is, en die rampspoedige gevolge wat dit vir hulle kreatiwiteit ingehou het, kom weer ter sprake in Hoofstuk 5 en 6.

In teenstelling hiermee, is vroulike rolmodelle in die literatuur nodig en het hulle al gerealiseer wat selfstandig en individueel hulle eie ideale navolg en tradisioneel manlike aktiwiteite uitvoer sonder om dit soos 'n man te doen. Afrikaanse digters soos Antjie Krog en Joan Hambidge sluit by die feministiese ideaal aan in hul aandrang op die skep van nuwe kulturele mites vir die vrou as selfstandige bepaler van haar lewe. Ostriker in Lourens Die digter gebruik 'n mite van 'n voorheen gedefinieerde figuur in haar werk, maar pas dit vir 'n ander doel aan.

Tradisionele beelde wat met die vrou geassosieer word soos blomme, water, aarde word getransformeer. Waar die blombeeld tradisioneel breekbaarheid en fynheid voorgestel UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE het, word dit omgesit in 'n metafoor van krag. Ellman in Lourens Beide het hulle kinders vermoor. Die patriargale weergawe maak van La Llorona 'n verworde moeder wat teen-natuurlik optree deur haar kinders in die rivier te verdrink en soos 'n Antjie Somersfiguur rondswerf op soek na nog slagoffers.

Die ou mite word egter met ander betekenis gevul as die Meksikaanse skrywer Alma Luz Villanueva Haar seuns kan sy nie beskerm nie en hulle sterf dapper in gevegte teen die vyand. La Lorona word in Villanueva se verhaal 'n oermoeder wat regverdige wraak neem. Sy weerstaan dus beoordeling op grond van voorkoms wat eie aan die patriargale tradisie is. Haar geweeklaag roep haar dogters telkens nader sodat sy hulle een vir een in haar swart tjalie uit die water kan skep soos in 'n net.

As sy haar dogters die slag nie kan naderroep nie, maak sy in haar verdriet mense dood, veral mans. Die grootmoeder Isidra vertel haar kleindogter Luna van die verskriklike keuse tussen lewe en dood waarvoor 'n mens te staan kom as jy La Llorona hoor. Isidra spreek die hoop uit dat haar kleinkind La Llorona nooit sal hoor nie, omdat dit net gebeur met 'n mens wat in gevaar verkeer, maar toe Luna kort daarna in 'n park gemolesteer word, hoor sy hoe La Llorona ween. Die onreg wat die kind aangedoen word, beweeg Isidra tot die UUnniivveerrssiittyy ooff PPrreettoorriiaa eettdd —— FFoouurriiee,, EE besluit om haar op die strand aan La Llorona se roepstem oor te gee.